ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Κάποιες στιγμές, ειδικά όταν ακούω κάποιο δυσάρεστο νέο με πρωταγωνιστές παιδιά, θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Βλέπω τεράστιες διαφορές συγκρίνοντας τη δική μου παιδική ηλικία με των σημερινών παιδιών. Στη μικρή επαρχιακή πόλη που μεγάλωσα, τη δεκαετία 1975-1985, τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά και όμορφα για τα παιδιά.
Το χειμώνα, μετά το απαραίτητο διάβασμα για το σχολείο και όταν ο καιρός το επέτρεπε, όλα σχεδόν τα παιδιά της γειτονιάς, (περίπου 20), μαζευόμασταν για να παίξουμε. Δεν είχαμε πολλές επιλογές, ποδόσφαιρο κυρίως τα αγόρια και τα κορίτσια μας παρακολουθούσαν. Όταν πάλι ο καιρός ήταν ακατάλληλος μαζευόμασταν στα σπίτια. Περνούσαμε πολλές ώρες κουβεντιάζοντας και παίζοντας επιτραπέζια παιχνίδια. Όλα τα παιδιά της γειτονιάς ήταν μια παρέα, βέβαια και οι γονείς μας γνωριζόντουσαν, σε αντίθεση με τη σημερινή εποχή που υπάρχει αυτή η ανωνυμία και αδιαφορία για το διπλανό.
Τα καλοκαίρια βέβαια ήταν ότι καλύτερο για όλους. Τα πρωινά βρισκόμασταν και ανταλλάσαμε κόμικς για το μεσημεριανό "διάβασμα". Όταν έπεφτε ο ήλιος μαζευόμασταν όλα τα αγόρια και τα κορίτσια και παίζαμε διάφορα ομαδικά παιχνίδια. Καταλήγαμε το βράδυ να παίζουμε τη "μακριά γαϊδούρα" ή κρυφτό. Οι γονείς μας, συνήθως καθόντουσαν στις αυλές και στα πεζοδρόμια απ` όπου μας παρακολουθούσαν και πολλές φορές διασκέδαζαν βοηθώντας τους πιο αδύναμους. Δεν υπήρχε διαφορά ηλικίας και όλα τα παιδιά, μικρά ή μεγάλα, έπαιζαν μαζί. Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν υπήρχε πονηριά. Αγόρια και κορίτσια ήμασταν μια παρέα, παίζαμε τα ίδια παιχνίδια, κάναμε μαζί βόλτα με τα ποδήλατά μας. Είμαι από τους τυχερούς που έζησα την παιδική αγνότητα, αλλά από τους άτυχους που δε θα τη δω στα δικά μου παιδιά. Δε μπορώ να συγκρίνω τις ανέσεις και την τεχνολογία που υπάρχει σήμερα, θα ήθελα όμως τα παιδιά μου να ζήσουν όπως εγώ την παιδική τους ηλικία.