ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ήλιε νοητέ και μυρσίνη σύ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου !

Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά στου γλαύκου το γειτόνεμα !

Της Ασίας αν αγγίζει από τη μια της Ευρώπης λίγο αν ακουμπά
στον αιθέρα στέκει να και στη θάλασσα μόνη της !

Και δεν είναι μήτε ξένου λογισμός και δικού της μήτε αγάπη μιά
μόνο πένθος άχ παντού και το φως ανελέητο !

Τα πικρά μου χέρια με τον Κεραυνό τα γυρίζω πίσω άπ' τον Καιρό
τους παλιούς φίλους καλώ με φοβέρες και μ' αίματα !

Μα' χουν όλα τα αίματα ξαντιμεθεί κι οι φοβέρες αχ λατομηθεί
και στον έναν ο άλλος μπαίνουν εναντίον οι άνεμοι !

Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και μυρσίνη σύ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου !

του Οδυσσέα Ελύτη